Samen met Ton Vroom was ik in juli 1965 op weg naar de oefenkartering in Parijs gestrand: mijn tweedehands Deux Chevaux was vlak voor Parijs ernstige kuren gaan vertonen en een bezoek aan een garage was helaas onvermijdelijk. Het mankement was zodanig dat ik ruim voldoende tijd had om al mijn geld meerdere keren te tellen en ook de kleine lettertjes van de Reis- en kredietbrief van de ANWB, waarmee je in bepaalde noodgevallen kon betalen, nauwkeurig te lezen. Door deze autopech moesten we Quatorze Juillet in Parijs doorbrengen.
We hadden ons tentje opgezet op de camping in het Bois de Boulogne. We stonden naast een paar Zweden, die echt van hun vakantie genoten. Rond een uur of elf ’s ochtends kwamen ze hun tent uitgekropen en gingen dan meteen aan de slag. Eerst naar de apotheek om een liter fles medicinale alcohol (+/- 70 % ethanol) te kopen en daarna naar de supermarkt om Cola en stokbrood te kopen. De rest van de dag werd dan besteed aan het grondig ontsmetten van glazen met Cola door het toevoegen van een forse scheut alcohol en dat mengsel dan uitgebreid te proeven.
Ofschoon Ton Vroom en ik zelf ook niet vies waren van een goed glas, vonden we de manier waarop onze Zweedse buren hun vakantie vierden toch wat eenzijdig. We zijn op de 14e juli dan ook de stad ingegaan om wat van de ‘couleur locale’ te genieten. In het Quartier Latin was het gezellig druk en het viel ons op dat sommige straatartiesten aardig wat geld ophaalden. Zo’n mogelijkheid om ons schamele reisbudget wat aan te vullen wilden we niet laten schieten. Omdat we geen van beiden konden goochelen, jongleren, steltlopen, zingen, accordeonspelen of iets anders kunstzinnigs doen, bedachten we dat we ook gewoon konden gaan bedelen voor ‘een goed doel’. Ofschoon in 1965 de hongerige kindertjes in Biafra nog niet uitgebreid op TV waren geweest, waren er toch al vaak inzamelingsacties voor (of tegen?) de honger in Afrika geweest. Een prachtig goed doel om geld voor in te zamelen, maar naar ons beider oordeel toch wat doorzichtig om daarvoor te bedelen.
In moderne marketing termen: we zochten naar iets nieuws. Onze Zweedse buren leverden de inspiratie: ze hadden de hele dag dorst! Ton en ik zijn toen midden op straat gaan zitten en hebben onder het roepen van ‘Pour la soif dans le monde. Ayez pitié: donnez s’il vous plait!’ geprobeerd geld op te halen. Geen centime gekregen, maar een oud-legionair gaf ons wel een fles wijn met de mededeling ’Moi je sais bien – la soif c’est une chose terrible’. Ter plekke onze eigen dorst gelest met die fles, en toen enigszins wankelend terug gegaan naar de camping.
De volgende dag was de Deux Chevaux gerepareerd en zijn we naar Cantabrië gereden, waar we een dag of twee te laat bij de oefenkartering aankwamen. Tijdens de oefenkartering nog heel vaak onze dorst gelest met (mand)flessen wijn, al dan niet aangelengd gaseosa, en zo nu en dan ook met goedkope cognac, waarvan de smaak erg deed denken aan de apothekers alcohol van onze Zweedse buren.
– Voor de dorstige in de wereld. Heb medelijden: Geef aub!
– Ik weet het – dorst is iets vreselijks